Dionizy Pirowski nie jest ani prawdziwym imieniem, ani fałszywym, lecz imię dał zakon. W stanie świeckim zwany Wojciechem, urodzony w Łucku w diecezji wołynskiej nad rzeką Styr, we wsi Jaskulec, syn Tomasza Pirowskiego z Jaskulca. Urodzony w roku 1666. We Lwowie, gdzie studiowałem aż do retoryki u ojców Towarzystwa [Jezusowego], profesor retoryki nazywał sie ojciec Orein, brat matki mojej. Po retoryce wysłuchalem we Lwowie filozofii, po ukończeniu dwuletniego kursu udałem się zagranicę do Francji z Sieniawskim*, panem z Lubkowa i Sieniawy. Po moim powrocie, gdzie byłem przez dwa lata, wstąpiłem do zakonu swiętego Bazylego Wielkiego. W nowicjacie byłem w Zierowiczach, gdzie jest cudowny obraz, przez rok i 9 mięsiecy. Potem złożyłem śluby zakonne tak, jak moja matka, przed jaśnie wielmożnym biskupem pińskim Michałem Marcjanem Białłozorem. Tonsurę i cztery niższe święcenia przyjlem w Wilnie w swieto Trójcy Przenajświętszej przed trzema laty od biskupa pińskiego z naszego zakonu, po trzech dniach po niższych święceniach przyjąłem subdiakonat, po ośmiu dniach przyjąłem diakonat od tegoż [biskupa] w niedzielę i wielu z naszego zakonu było wyświęconych razem ze mna. Wsród których byli Sienkiewicz, Korbut i inni, który ze mną działali. Po diakonacie, po następnej połowie tygodnia przyjalem kapłaństwo w święto Trójcy Przenajswiętszej**. Nasi biskupi i najwyższy [metropolita] mają władze wyświęcania ludzi z naszego zakonu i świeckich i duchownych greckich, którzy należą do unii ze Świętym Kościołem Rzymskim, a mianowicie bez odstępu czasu, po trzech dniach mogą udzielić święceń po otrzymaniu innych, jeżeli to konieczne. Prawo [?] studiowałem w zakonie, a mianowicie w nowicjacie zakonnym studiowałem. W Wilnie w konsystorzu naszym greckim byłem przeegzaminowany i dana mi była władza nad wszystkimi naszymi, tak zakonnikami, jak świeckimi, greckmi unitami na 3 lata i 2 miesiące. Tę wladze po raz pierwszy po roku przyjalem. Po minieciu 3 lat przyjąłem tylko od nuncjusza apostolskiego na 4 tygodnie lub jeżeli byłaby ściślejsza konieczność, [nad] wszystkimi, również Łacinnikami. Tamtego roku miedzy lutym i marcem bylem w podróży z generałem naszego zakonu do króla w Saksonii. Byłem w Dreznie, w Lipsku i Breitenfeld [?]. Zapytany, gdzie miał Mszał, pokazał wydrukowany w języku słowiańskim. Zapytany o Brewiarz, odpowiedział: Przedtem miałem Oficjum słowiańskie, które przed trzema dniami razem z kapeluszem zabrał mi student, teraz zaś mam łacińskie, dane mi przez życzliwego Polaka. W jaki sposób odłaczyl sie od generała zakonu. Byłem posłany do zbierania jałmużny na odbudowę klasztoru w Kamieńcu, którego synem byłem, do tych miejsc, których język znałem. Kim był student. Spotkałem go u ojców Kapucynów tuż przed bramą. Imienia jego nie zna, ponieważ nie widzial go odkrytego. Odprawiłem [Msze] w Konstancji u ojców Dominikanów czasie wielkanocnym tego roku. W Eichstädt u ojców Dominikanów naszym greckim obyczajem. Odprawiłem w diecezji litomierzyckiej w jakiej wsi, której nazwać nie umiem. Słuzył mi student, któremu opisałem służbę grecką. Był również proboszcz, który wysluchal. W Litomierzu odprawiłem raz u Dominikanów jak moglem, służył mi czlowiek świecki [?]. Spowiadałem sie przed jakimś zakonnikiem i ten wysłuchal mnie w zakrystii tego miejsca i wsi, gdzie odprawilem. Była konieczność, ponieważ proboszcz odprawił Mszę i pan miejsca jak zakonnik następnie odprawił. Zapytany, czy jest kapłanem. [Odpowiedzial.] Tak. Czy żyje jak kapłan. Powiedzial. Nie miałem w drodze aktu cielesnego z żadną kobietą.

Sieniawski Adam Mikołaj (1666-1726), hetman wielki koronny od 1706, kasztelan krakowski od 1710. Uczestnik bitwy pod Wiedniem (1683) i wyprawy mołdawskiej Jana III Sobieskiego (1691). Początkowo przeciwnik, później sprzymierzeniec . Jako dowódca wojsk konfederacji sandomierskiej (1704) walczył ze Szwedami i . Za brak poparcia dla konfederacji tarnogrodzkiej (1715) w sprawie wycofania wojsk saskich z Polski czasowo aresztowany. Pod koniec życia ponownie w opozycji do Augusta II.