My opinion (not translated yet, sorry)

"The man who was already dead" is de registratie van een éénmalig concert dat de groep Venus (1 cd en enkele EP's tot nu toe, in welingelichte kringen welgekend in Frankrijk, Italië en Wallonië, en op Werchter dit jaar geprogrammeerd als eerste Waalse groep in a very very long time). "Du culot" hebben ze dus wel, want de groep zette zijn repertoire hiervoor op het spel, liet het uit elkaar halen door Renauld Lhoest en Jean-Paul Dessy met zijn Ensemble Musiques Nouvelles, en stak het weer in mekaar op een avond op "les nuits Botanique" in het Koninklijk Circus in Brussel.
Het resultaat is helaas wat halfslachtig : enkele songs winnen aan intimiteit en subtiliteit door de arrangementen van het ensemble (Royalsucker, In a long moan, Spider), maar een aantal andere verliezen juist hun potentie en worden eenvoudigweg vervelender en onsamenhangender door deze nieuwe behandeling (White Star Line, Mingle With the Night). Vooral als er door de band drums gebruikt worden in combinatie met het orkestje op volle sterkte levert de combinatie een kakafonie van jewelste (Ballroom, Perfect Lover). Het publiek liet het blijkbaar allemaal niet aan zijn hart komen en gaat op een aantal momenten heel enthousiast met het ritme aan de haal. Alleen het meezingen zoals op de live-cd van Axelle Red is er nog niet bij.
De enige track waarop er echt iets "gebeurt" in deze ontmoeting tussen Venus en het klassieke ensemble is op de versie van "I am the Ocean". Veel te weinig om te verhinderen dat dit schip zinkt. Deze "Venus goes classic" is zeker en vast een muzikaal avontuurlijker en dus ook boeiender uitstap geworden dan de "goes classic" van Herr Lotti e.a., maar een succes kan dit bezwaarlijk genoemd worden. Hopelijk volgt er nu geen "goes Africa" en "goes Latino" ...

This Album in the Press

- LQ in Rif-Raf (ed. fr) : "Le résultat nous laisse perplexe, tant Venus que l'ensemble des Musiques Nouvelles sont mal à l'aise, ne sachant pas où mettre leurs mains ... Le malheur est que chacun d'eux opère dans sans coin, perdant autant dans la bagarre qu'il n'en gagne. ... Convenons tout de même que le disque n'est pas désagréable ..."
- Svs in Rif-Raf (ed.ned) : "Zeer mooi wanneer het orkest de bovenhand krijgt, minder interessant wanneer de toch wel flauwe melodieën van de groep haantje de voorste spelen ... Weinig beklijvend."
- Katrijn Gonnissen in Muziekkrant : " ... De nummers zijn op zich sobere popnummers, maar door de samenwerking met het ensemble zweven ze ergens tussen pop en lichte klassieke muziek. De klassieke arrangementen zijn echter heel simpel en nogal cliché, en bovendien klinkt het af en toe nogal wringend. Geen voer dus voor een kenner van klassieke muziek. Wie het niet zo nauw neemt met de kwaliteit, maar wel houdt van sfeervolle muziek met inhoud, vindt hier wel zeker zijn gading ..."
- Sabrina Silamo voor amazon.fr "... les quatre expérimentateurs de Venus ... présentent audacieusement une performance à mi-chemin entre le conte musical et la théâtre colorée de violons, violoncelles, clarinettes, trombones et autres tubas. Ce live scelle la rencontre de Purcell avec les mélodies gorgées d'émotions de Vénus, le groupe électron libre de la belgomania."
- Zicline "Les huit titres de ce live sont complètement métamorphosés tout en gardant l'essence même de Venus ... Ce live a le mérite de combler les fans grâce à une nouvelle approche mais aussi de rallier les amateurs de bonne musique à la cause Venus. Un album vraiment recommandable..."
- Hans Maarten Post in Het Nieuwsblad : "Het is een interessant experiment, waarbij de rockgitaren zwijgen, maar de cd blijft toch in de eerste plaats een weergave van een moment en slaagt er niet in om als plaat echt indruk te maken"

Dirk Houbrechts

Read the full article at the Belgian Pop & Rock Archives.
Translation Wanted !!